Η αυλαία στο θέατρο δεν πέφτει για όλους την ίδια στιγμή. Για τους θεατές στο χειροκρότημα. Για τους ηθοποιούς μόλις ξεντυθούν οριστικά από τον πολυφορεμένο ρόλο τους. Για τον χώρο όταν πάψουν να πατούν γνώριμα πόδια στο σανίδι του. Χθες όμως στο Απλό Θέατρο, σε ένα δρομάκι πίσω από το Πάντειο Πανεπιστήμιο, όλοι είχαν συντονιστεί στο ίδιο τέλος: την τελευταία παράσταση...
Επειτα από 22 χρόνια το Απλό Θέατρο του σκηνοθέτη Αντώνη Αντύπα έκλεινε για οικονομικούς λόγους. Στη σκηνή του ανέβαινε το «Βαγόνι στα νερά» του Λεωνίδα Προυσαλίδη. Ενα έργο για την απώλεια. Στην είσοδο η Λίνα Κεχαγιά, φιλόλογος στο 9ο Γυμνάσιο Καλλιθέας, μοίραζε φυλλάδια που στηλίτευαν τη μη παροχή επιχορήγησης από το υπουργείο Πολιτισμού, ενώ μάζευε και υπογραφές για να μείνει ανοιχτός ο χώρος. Είχε συλλέξει ήδη 100. «Είναι κρίμα. Βοήθησε πολύ στην πολιτιστική αναβάθμιση της γειτονιάς μας. Ο Αντύπας παραχωρούσε δωρεάν εισιτήρια για μαθητές και γονείς. Κάποιοι ήρθαν εδώ για πρώτη φορά σε επαφή με το θέατρο», είπε. Η ίδια δεν είδε την παράσταση. Δεν άντεχε, είπε, τη συγκίνηση. Οι κενές θέσεις όμως ήταν ελάχιστες. Περίπου 130 άνθρωποι είχαν γεμίσει έναν χώρο ο οποίος προτού ανακαινιστεί λειτουργούσε σαν γκαράζ. Τα μπροστινά καθίσματα σχεδόν άγγιζαν τη σκηνή. Οπως άλλωστε είχε γράψει και μια θεατής σε ευχαριστήριο σημείωμα που είχαν καρφιτσώσει στα καμαρίνια, αυτό ήταν ένα «χειροποίητο θέατρο, χωρίς τα βαρίδια της επωνυμίας». Ενα μέρος μικρό που δεν κρύβει τον ιδρώτα των δημιουργών του. Μόλις έπεσαν τα φώτα ο Αντώνης Αντύπας κάθισε στην τελευταία σειρά, θεατής και αυτός στην παράστασή του. Τη ζούσε. Γελούσε με τα αστεία της και έμοιαζε σκεπτικός στις πιο τραχιές στιγμές της. Δεν ήθελε να κάνει δηλώσεις. Τον τόνο για την αναστολή λειτουργίας του θεάτρου είχε δώσει νωρίτερα με τρεις λέξεις ο σκηνοθέτης Βίκτωρ Αρδίττης, ο οποίος παρακολούθησε την παράσταση: «Είναι τέλος εποχής». «Είναι ντροπή που δεν δίνεται επιχορήγηση. Αυτός ο χώρος είναι ιερός. Ζεις μια μυσταγωγία», είπε ο Παναγιώτης Προκοπίου, ένας από τους θεατές που με το χειροκρότημά τους ξανακάλεσαν τους ηθοποιούς τρεις φορές στη σκηνή. «Είναι επίπονο», είπε αργότερα στο καμαρίνι της η Μαρίνα Ψάλτη, μία εκ των πρωταγωνιστών. «Κανονικά αντέχεις το τέλος. Οταν όμως κάτι έχει κάνει τον κύκλο του...».
Επειτα από 22 χρόνια το Απλό Θέατρο του σκηνοθέτη Αντώνη Αντύπα έκλεινε για οικονομικούς λόγους. Στη σκηνή του ανέβαινε το «Βαγόνι στα νερά» του Λεωνίδα Προυσαλίδη. Ενα έργο για την απώλεια. Στην είσοδο η Λίνα Κεχαγιά, φιλόλογος στο 9ο Γυμνάσιο Καλλιθέας, μοίραζε φυλλάδια που στηλίτευαν τη μη παροχή επιχορήγησης από το υπουργείο Πολιτισμού, ενώ μάζευε και υπογραφές για να μείνει ανοιχτός ο χώρος. Είχε συλλέξει ήδη 100. «Είναι κρίμα. Βοήθησε πολύ στην πολιτιστική αναβάθμιση της γειτονιάς μας. Ο Αντύπας παραχωρούσε δωρεάν εισιτήρια για μαθητές και γονείς. Κάποιοι ήρθαν εδώ για πρώτη φορά σε επαφή με το θέατρο», είπε. Η ίδια δεν είδε την παράσταση. Δεν άντεχε, είπε, τη συγκίνηση. Οι κενές θέσεις όμως ήταν ελάχιστες. Περίπου 130 άνθρωποι είχαν γεμίσει έναν χώρο ο οποίος προτού ανακαινιστεί λειτουργούσε σαν γκαράζ. Τα μπροστινά καθίσματα σχεδόν άγγιζαν τη σκηνή. Οπως άλλωστε είχε γράψει και μια θεατής σε ευχαριστήριο σημείωμα που είχαν καρφιτσώσει στα καμαρίνια, αυτό ήταν ένα «χειροποίητο θέατρο, χωρίς τα βαρίδια της επωνυμίας». Ενα μέρος μικρό που δεν κρύβει τον ιδρώτα των δημιουργών του. Μόλις έπεσαν τα φώτα ο Αντώνης Αντύπας κάθισε στην τελευταία σειρά, θεατής και αυτός στην παράστασή του. Τη ζούσε. Γελούσε με τα αστεία της και έμοιαζε σκεπτικός στις πιο τραχιές στιγμές της. Δεν ήθελε να κάνει δηλώσεις. Τον τόνο για την αναστολή λειτουργίας του θεάτρου είχε δώσει νωρίτερα με τρεις λέξεις ο σκηνοθέτης Βίκτωρ Αρδίττης, ο οποίος παρακολούθησε την παράσταση: «Είναι τέλος εποχής». «Είναι ντροπή που δεν δίνεται επιχορήγηση. Αυτός ο χώρος είναι ιερός. Ζεις μια μυσταγωγία», είπε ο Παναγιώτης Προκοπίου, ένας από τους θεατές που με το χειροκρότημά τους ξανακάλεσαν τους ηθοποιούς τρεις φορές στη σκηνή. «Είναι επίπονο», είπε αργότερα στο καμαρίνι της η Μαρίνα Ψάλτη, μία εκ των πρωταγωνιστών. «Κανονικά αντέχεις το τέλος. Οταν όμως κάτι έχει κάνει τον κύκλο του...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου