"Απελευθερώστε πόρους από τις στρατιωτικές δαπάνες"

Πάνος Τριγάζης, εφ. "Η Αυγή"       
"Ο ελληνικός λαός θυσιάζει στον βωμό των εξοπλισμών εξωφρενικά ποσά. Η Ελλάδα είναι πρώτη στην Ευρώπη και 13η στον κόσμο σε ποσοστό του ΑΕΠ για...
στρατιωτικές δαπάνες. Αντίθετα σε ποσοστό του ΑΕΠ για την παιδεία, η Ελλάδα είναι 83η στον κόσμο και για την υγεία 56η, σύμφωνα με τον ΟΗΕ (Εκθεση για την Ανθρώπινη Ανάπτυξη 2007-2008).
Την περίοδο 2004-2008, η χώρα μας ήταν πρώτη στην Ευρώπη και 5η παγκοσμίως (μετά τις Κίνα, Ινδία, Εν. Αραβικά Εμιράτα, Ν. Κορέα) σε δαπάνες για εισαγωγές όπλων, σύμφωνα με έκθεση του SIPRI (27.4.09). Το νέο δεκαετές εξοπλιστικό πρόγραμμα, που κατάρτισε η κυβέρνηση της Ν.Δ. το 2006, κοστίζει 22,64 δις ευρώ, δηλαδή μεγαλύτερο από το ΕΣΠΑ 2007-13. Επιπλέον, σύμφωνα με το υπουργείο Εθνικής Άμυνας, κληρονομήθηκε χρέος 10,5 δισ. ευρώ από προηγούμενα προγράμματα.
Όμως, δεν είναι μόνο η ανοιχτή οικονομική πληγή για την ελληνική κοινωνία, ούτε μόνο ο αντιπαραγωγικός χαρακτήρας των στρατιωτικών δαπανών. Είναι μεγάλες και οι πολιτικές παρενέργειες των πολυδάπανων εξοπλισμών, που συντηρούν αδιαφανή «λόμπι» και κυκλώματα, ευνοούν «μεγάλα φαγοπότια» σε βάρος του ελληνικού λαού, αυξάνουν την εξάρτηση της χώρας μας από ξένα κέντρα, ιδιαίτερα από τις ΗΠΑ, που είναι ο κύριος προμηθευτής όπλων...
Η δραστική μείωση των στρατιωτικών δαπανών της χώρας μας είναι επιτακτικά αναγκαία για την απελευθέρωση πόρων και τη διάθεσή τους στην απασχόληση, στην παιδεία, στην υγεία, στην ανάπτυξη.
Ενα πολεμικό αεροπλάνο F-16 κοστίζει πάνω από 40 εκατομμύρια ευρώ, ενώ το κόστος αυτό διπλασιάζεται με τον πλήρη εξοπλισμό του.
Αν διαθέταμε τα χρήματα αυτά για την παιδεία θα μπορούσαμε να κατασκευάσουμε 1.230 νέες σχολικές αίθουσες. Με ένα F-16 λιγότερο θα μπορούσαμε να προσθέσουμε 160 νέες κλίνες στα νοσοκομεία μας. "Περισσότερα πυροσβεστικά αεροπλάνα - λιγότερα F-16", ήταν η κραυγή των διαμαρτυρόμενων πολιτών, όταν καιγόταν η Ελλάδα, το 2007, αλλά και η Αττική εφέτος...
Η καλύτερη άμυνα για τη χώρα μας είναι μια ενεργητική πολιτική ειρήνης. Είναι η αναβάθμιση της διεθνούς θέσης της χώρας μας, μέσα από μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, μακριά από τον ατλαντισμό και τους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ. Είναι ένα σχέδιο βαλκανικής συνανάπτυξης. Μια πολιτική απόκρουσης των πολιτικών τού «διαίρει και βασίλευε», ιδιαίτερα στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Μεσόγειο."